Wkraczając w Nowy Rok czynimy to z poczuciem wdzięczności za wszystko, czego Bóg dokonał w naszym życiu w czasie minionego roku oraz odpowiedzialności za naszą duchową postawę wobec potrzeb i wyzwań nadchodzącego czasu.
W różny sposób możemy odczuwać brzemię duchowej walki, która toczy się w naszym życiu oraz w otaczającym nas świecie.
Niektórzy z nas z powodu osobistych bojów mogą odczuwać, że brakuje nam sił, by nieść ciężar walki toczącej wokół nas. W sercach innych uwaga naszych serc skoncentrowana jest w szczególny sposób na duchowym boju świata pogrążonego w ciemności.
Niezależnie od tego który z tych bojów w szczególny sposób obciąża obecnie nasze serca, wszyscy potrzebujemy ochrony Pana i Jego prowadzenia oraz zwycięskiej mocy w każdym dniu rozpoczynającego się roku.
Apostoł Paweł napisał do wierzących w Efezie: Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. 12. Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich. 13. Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się Efez. 6:11-13
W naszym rozważaniu, pragniemy wsłuchać się w Boży głos i przyjąć zwiastowanie zawarte w opisie wydarzenia z okresu wędrówki Izraela przez pustynię, w którym Pan objawił swoją moc i poprowadził Jego lud w pierwszej bitwie z wrogimi siłami.
Chcemy przyjąć Boże wskazówki dla naszych serc i spróbować odpowiedzieć na pytanie:
W jaki sposób mogę doświadczać zwycięskiego życia w Bogu?
2 Moj. 17:8-16 I nadciągnęli Amalekici, aby walczyć z Izraelem w Refidim. 9. Wtedy rzekł Mojżesz do Jozuego: Wybierz nam mężów i wyrusz do boju z Amalekitami. Jutro ja z laską Bożą w ręku stanę na szczycie wzgórza. 10. Jozue uczynił tak, jak mu rozkazał Mojżesz, i wyruszył do boju z Amalekitami, a Mojżesz, Aaron i Chur weszli szczyt wzgórza. 11. Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici. 12. Lecz ręce Mojżesza zdrętwiały. Wzięli więc kamień i podłożyli pod niego, i usiadł na nim; Aaron zaś i Chur podpierali jego ręce, jeden z tej, drugi z tamtej strony. I tak ręce jego były stale podniesione aż do zachodu słońca. 13. Tak pobił Jozue Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. 14. Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego, że całkowicie wymażę pamięć o Amalekitach pod niebem. 15. Potem zbudował Mojżesz ołtarz i nazwał go: Pan sztandarem moim! 16. I rzekł: Przyłóż rękę do sztandaru Pana; wojna jest między Panem a Amalekitami z pokolenia w pokolenie!
Wyzwolony z niewoli Egiptu lud Izraela podąża przez pustynię i dociera do Refidim.
Na pustynnych obszarach Półwyspu Synaj, aż po Negeb, mieszkało dzikie plemię koczownicze, a raczej związek plemion, które Stary Testament określa mianem Amalekitów. Przypuszcza się, że byli oni spokrewnieni z rodem Ezawa, poprzez jego syna Elifaza.
Pomimo tego pokrewieństwa pomiędzy Amalekitami a Izraelitami dochodziło do licznych starć i walk.
W Piśmie Świętym pojawiają się oni jako wrogowie Izraela w okresie Sędziów, za czasów panowania Saula i Dawida i następnie znikają z kart Bożego Słowa. Słowo Boże mówi, że ostatecznie naród ten został pokonany przez Symeonitów. (1 Kron. 4:42-43)
Amalekici, słysząc o nadchodzącym licznym ludzie Izraela, wyruszają do walki.
Zmęczony i strudzony naród jest w ich mniemaniu łatwym celem.
Wkrótce ma rozpocząć się pierwsza bitwa ludu Pana z nieprzyjacielem.
Nie ma żadnej przesłanki świadczącej o tym, że w Egipcie Izrael toczył jakiekolwiek bitwy.
Gdy wyszli z Egiptu i faraon ponownie zmienił swoje zamiary mobilizując wojsko i rozpoczynając pościg za ludem Izraela, Bóg sam stoczył walkę z wrogiem pokonując go w wodach Morza Czerwonego.
Jest to pierwsza sytuacja, w której Izraelici muszą osobiście zaangażować się pojedynek z wrogo nastawionym nieprzyjacielem.
W przeczytanym opisie bitwy z Amalekitami po raz pierwszy pojawia się Jozue, który później wymieniony będzie ponad 200 razy jako dowódca wielu bitew i następca Mojżesza.
Pierwsza bitwa jak odcisk pieczęci pozostawi w pamięci Izraelitów świadectwo Bożego sposobu działania.
To w jaki sposób Bóg będzie działał ma naznaczyć Jego lud i wskazać drogę do zwycięstwa.
Mojżesz wzywa Jozuego. 2 Moj. 17:9 Wtedy rzekł Mojżesz do Jozuego: Wybierz nam mężów i wyrusz do boju z Amalekitami. Jutro ja z laską Bożą w ręku stanę na szczycie wzgórza.
Zadaniem Jozuego będzie wybranie walecznych mężów, skupienie uwagi wroga i pokonanie go.
Jozue stanie się walecznym mężem Pana.
Jednak podczas czytania opisu pierwszej walki nasza uwaga koncentruje się na niezwykłym działaniu Boga.
10. ...Mojżesz, Aaron i Chur weszli na szczyt wzgórza. 11. Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici. 12. Lecz ręce Mojżesza zdrętwiały. Wzięli więc kamień i podłożyli pod niego, i usiadł na nim; Aaron zaś i Chur podpierali jego ręce, jeden z tej, drugi z tamtej strony. I tak ręce jego były stale podniesione aż do zachodu słońca.
Bóg wyznacza zadania.
Jozue ma walczyć z żołnierzami na polu bitwy.
Zadaniem Mojżesza jest toczenie boju na wzgórzu z laską Bożą w ręku.
Bóg wkłada w ręce Jozuego miecz, a w ręce Mojżesza laskę zależności i modlitwy wstawienniczej.
Jozue walczy, Mojżesz modli się...
Słowo Boże w szczególny sposób koncentruje naszą uwagę na lasce Mojżesza i modlitwie wstawienniczej
Nie ma mowy o zmęczonych rękach walczących wojowników Jozuego, lecz czytamy o zmęczonych dłoniach Mojżesza.
Gdy Mojżesz trzyma laskę w górze, lud Boży zwycięża, gdy opuszcza, zwyciężają Amalekici.
Bóg zwraca naszą uwagę na bój, który może i powinien być udziałem każdego dziecka Bożego. To bój wiary.
Pan pragnął, by lud Izraela zapamiętał, że chociaż ich zadaniem było trzymanie w tamtym czasie miecza, to bój zależał nie od ludzkiego oręża lecz od żywego Boga, od laski którą wyznaczył na znak swojej mocy!
Bój należy nie do człowieka, lecz do Pana.
Bóg powierza los swojego narodu Mojżeszowi, który jak każdy człowiek jest słaby i posiada swoje ograniczenia.
Jego dłonie mogą być podniesione tylko przez określony czas.
Wszechmogący Bóg, który sam objawił potężną moc, w plagach Egipskich, pragnie objawiać swoją wielkość i chwałę na tej ziemi, przez człowieka, który jest słaby i ograniczony.
W JAKI SPOSÓB OBJAWIA SIĘ ZWYCIĘSKA MOC PANA POŚRÓD LUDU IZRAELSKIEGO?
- Mojżesz rozumie duchową rzeczywistość i przyjmuje Boże polecenie trwania w usilnej modlitwie podczas walki z Amalekitami
Naszym zadaniem jest codziennie przyjmować duchowe zrozumienie wydarzeń, w których mamy udział.
Jak czytaliśmy na początku naszego rozważania, apostoł Paweł napisał:
Efez. 6:11-13 Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi.
12. Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich. 13. Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się
Paweł mówi: Pamiętajcie, że bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami.
Nasza walka ma przede wszystkim charakter duchowy i potrzebujemy duchowego spojrzenia, przygotowania i działania. Tak bardzo potrzebujemy modlitwy.
2 Kor. 10:3-4 Bo chociaż żyjemy w ciele, nie walczymy cielesnymi środkami. 4. Gdyż oręż nasz, którym walczymy, nie jest cielesny, lecz ma moc burzenia warowni dla sprawy Bożej; nim też unicestwiamy złe zamysły
- Mojżesz, pomimo ograniczeń i słabości, jest wytrwały w boju
Bóg pragnie i może zwyciężać w życiu słabych ludzi, których serca są otwarte na Jego dzieło i szukają Jego mocy i łaski 2 Kor. 12:9-10 Lecz powiedział do mnie: Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, albowiem pełnia mej mocy okazuje się w słabości. Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa. 10. Dlatego mam upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach, w uciskach dla Chrystusa; albowiem kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny.
Mojżesz, pomimo swoich słabości, trwa w modlitwie.
Czyni to w świadomości, że od jego wytrwania zależy życie i śmierć całego ludu izraelskiego.
Jak. 5:11 Oto za błogosławionych uważamy tych, którzy wytrwali. Słyszeliście o wytrwałości Joba i oglądaliście zakończenie, które zgotował Pan, bo wielce litościwy i miłosierny jest Pan.
Także dzisiaj Bóg pragnie skoncentrować uwagę Jego dzieci na „lasce naszej zależności od Pana”, od Jego mocy objawianej w naszych słabościach i ograniczeniach.
I dzisiaj Pan pragnie, by kościół żył nie możliwościami człowieka, jego zdolnościami, lecz tym co pochodzi od Niego.
Posiadamy talenty, nasze możliwości. Bóg nimi się posługuje. Jednak są one tylko mieczem w ręku wojownika, a zwycięstwo zależy od laski Bożej obecności i mocy.
Mojżesz w swojej słabości nie rezygnuje z walki i szuka posilenia oraz wzmocnienia.
Efez. 6:10 W końcu, bracia moi, umacniajcie się w Panu i w potężnej mocy jego.
- Aaron i Chur we właściwy sposób spoglądają na słabość Mojżesza
Aaron jest starszym bratem Mojżesza, który później zostanie pierwszym arcykapłanem.
Chur jest mężem siostry Mojżesza Miriam lub jej synem.
Oboje widząc słabość Mojżesza, postanawiają go wesprzeć.
Słabość Mojżesza nie prowadzi ich do krytycyzmu, negatywnej oceny nie mogącej niczego zmienić.
Rzym. 15:1 A my, którzy jesteśmy mocni, winniśmy wziąć na siebie ułomności słabych, a nie mieć upodobania w sobie samych
Gal. 6:2 Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy.
Jeżeli widzę u kogoś słabość, oznacza to, że mogę stanąć u jego boku i w mocy Bożej stać się dla niego wsparciem, pozwalając Bogu by nas wszystkich prowadził do zwycięstwa.
- Mojżesz przyjmuje pomoc innych
Mojżesz jest świadom własnej zależności od innych
Rzym. 12:5 Tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich
Owocem wytrwania w boju jest zwycięstwo
2 Moj. 17:13 Tak pobił Jozue Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.
- Serce Mojżesza wypełnia wdzięczność, która ma swój wyraz w tym co czyni po zakończonej walce
2 Moj. 17:15 Potem zbudował Mojżesz ołtarz i nazwał go: Pan sztandarem moim!
Jahwe Nissi - Pan sztandarem moim!
To Bóg niósł sztandar. To Bóg zatroszczył się by nie upadł, by zwycięstwo stało się udziałem Jego ludu.
To Bóg jest godzien wszelkiej chwały...
Czas dziękczynienia jest czasem, w którym Bóg objawia naszym sercom głębokie, duchowe prawdy dotyczącego tego, czego Pan dokonał ostatnio w naszym życiu. Napełniając nasze serca dziękczynieniem pozwalamy Duchowi Świętemu by "nazwał i utrwalił" w naszych sercach to, co drogocenne i niosące światło na nadchodzący czas wędrówki Bożą Drogą.
Watchmen Nee - nasz brat, który z powodu prześladowań w Chinach spędził 20 lat w więzieniu, napisał:
"Bez Chrystusa, jestem tylko grzesznikiem. W Chrystusie, jestem zbawiony. Bez Chrystusa, odczuwam w mojej duszy pustkę. W Chrystusie, mogę doświadczyć pełni. Bez Chrystusa, jestem ogarnięty słabością. W Chrystusie, jestem mocny. Bez Chrystusa, jestem pokonany. W Chrystusie, już teraz jestem zwycięzcą. Jak znaczące są słowa: "W Chrystusie"
Rzym. 8:37 Ale w tym wszystkim zwyciężamy przez tego, który nas umiłował.
Pragniemy się modlić...
- O czujność i zrozumienie duchowego charakteru wszystkich bojów naszego życia
- Trwanie w prawdzie: Bóg pragnie objawiać pełnię swojego zwycięstwa w życiu ludzi, którzy w swoich słabościach, w wytrwałości, w modlitwie i wierze szukają Jego mocy
- Właściwe spojrzenie na nasze osobiste słabości
W naszych słabościach nieustanne szukanie Bożej mocy
- Właściwe spojrzenie na słabości innych
- Trwanie w jedności ciała Chrystusowego i szukanie wzajemnej ochrony
- Życie w dziękczynieniu za nasz udział w pełnym zwycięstwie
Oprac. Piotr Ożana