Księga Izajasza 
Rozważanie 1
"Powołanie do służby"

Izajasz, Syn Amosa, jest nazywany największym z piszących proroków. Jego imię oznacza "Pan zbawia". Posiadał on żonę i dwóch synów.
Izajasz żył w czasach królów judzkich: Uzjasza, Jotama, Achaza i Hiskiasza.
Rozkwit jego służby datuje się na czas panowania króla Hiskiasza.
Większość swojego życia Izajasz spędził w Jerozolimie. 

Służba Izajasza nie była łatwą służbą. W czasie jej trwania upada Królestwo Północne (Izrael). Mieszkańcom Królestwa Południowego trudno jest wyciągnąć z tego wydarzenia dobrą lekcję.
Izaj. 6:9 A On rzekł: Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie bacznie, lecz nie rozumiejcie, i patrzecie uważanie, lecz nie poznawajcie!
Zgodnie z tradycją żydowską w czasach Manassesa, następcy Hiskiasza, za wierność swojemu powołaniu Izajasz zapłacił największą cenę, ginąc męczeńską śmiercią, przecięty piłą, podobnie jak ludzie o których mówi list do Hebrajczyków, że "Byli kamienowani, paleni, przerzynani piłą, zabijani mieczem..." Hebr. 11:37

Pan Jezus wielokrotnie nawiązuje do Izajasza, mówiąc także o jego powołaniu: Jan. 12:41 To powiedział Izajasz, gdyż ujrzał chwałę jego i mówił o nim.

Przeczytajmy słowa z 6 rozdziału Księgi Izajasza, mówiące o niezwykłym powołaniu Izajasza:
Izaj. 6:1-8 W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię. 2. Jego orszak stanowiły serafy, z których każdy miał po sześć skrzydeł, dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma zakrywał swoje nogi i na dwóch latał. 3. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego. 4. I zatrzęsły się progi w posadach od tego potężnego głosu, a przybytek napełnił się dymem. 5. I rzekłem: Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg, gdyż moje oczy widziały Króla, Pana Zastępów. 6. Wtedy przyleciał do mnie jeden z serafów, mając w ręku rozżarzony węgielek, który szczypcami wziął z ołtarza, 7. I dotknął moich ust, i rzekł: Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony. 8. Potem usłyszałem głos Pana, który rzekł: Kogo poślę? I kto tam pójdzie? Tedy odpowiedziałem: Oto jestem, poślij mnie!

Przypuszcza się, że Izajasz znajdował się w Przybytku Pana, w którym doznał objawienia niebieskiej świątyni.

Co dokonuje się w opisanym wydarzeniu?

1. Bóg otwiera rzeczywistość nieba
1."...widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię. 2. Jego orszak stanowiły serafy, z których każdy miał po sześć skrzydeł, dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma zakrywał swoje nogi i na dwóch latał"

Serafy - wszystko, co wiemy o tych aniołach opiera się na przeczytanym fragmencie. Słowo "seraf" może być wyprowadzone od rdzenia oznaczającego "spalić" albo od rdzenia słownego, który znaczy "być szlachetnym". Aniołowie ci występowali jako słudzy przed tronem Bożym jako pośrednicy oczyszczenia. Ich obowiązkiem było również oddawanie chwały Bogu. Według opisu Biblii, wydają się oni być stworzeniami podobnymi do człowieka, posiadającymi sześć skrzydeł.
Jak czytaliśmy w rozważanym fragmencie, serafy mają społeczność w uwielbieniu Boga, który jest święty..3 I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego

Boża obecność objawia się w chwale i mocy
4. I zatrzęsły się progi w posadach od tego potężnego głosu, a przybytek napełnił się dymem.
Podobne objawy Bożej obecności spotykamy w opisie mówiącym o Bogu zawierającym przymierze z Mojżeszem na górze Synaj: A góra Synaj cała dymiła, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu. Jej dym unosił się jak dym z pieca, a cała góra trzęsła się bardzo 2 Moj. 19:18

2. W światłości Bożej chwały ujawniona zostaje grzeszność
W światłości Bożej chwały Izajasz dostrzega własną grzeszność.
w.5 I rzekłem: Biada mi! Zginąłem, bo jestem człowiekiem nieczystych warg i mieszkam pośród ludu nieczystych warg, gdyż moje oczy widziały Króla, Pana Zastępów.

Izajasz jest napełniony bojaźnią Bożą w świadomości, że to co grzeszne nie może przebywać w Bożej obecności. (2 Moj. 33:20 Nie możesz oglądać oblicza mojego, gdyż nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu)

W obliczu Bożej świętości dostrzegamy własny grzech.
Owocem przebywania w Bożej obecności jest poruszenie naszych serc konfliktem Bożej świętości z naszą grzesznością i niedoskonałością.
Jesteśmy przerażeni własną niedoskonałością, podobnie jak rodzice Samsona o których czytamy:
Sędz. 13:22 I rzekł Manoach do swojej żony: Na pewno pomrzemy, gdyż oglądaliśmy Boga.
O Danielu Słowo Boże mówi: Dan. 10:7-8 Tylko ja, Daniel, widziałem to zjawisko, a mężowie, którzy byli ze mną, nie widzieli tego zjawiska; lecz padł na nich wielki strach, tak że pouciekali i poukrywali się. 8. I zostałem sam, i widziałem to potężne zjawisko. Lecz nie było we mnie siły; twarz moja zmieniła się do niepoznania i nie miałem żadnej siły.
Podobnie apostoł Piotr widząc moc i chwałę Pana Jezusa pragnął się od Niego oddalić:
Łuk. 5:8 Widząc to Szymon Piotr przypadł do kolan Jezusa, mówiąc: Odejdź ode mnie, Panie, bom jest człowiek grzeszny.
Izajasz, przez którego usta Bóg ma przekazywać wielkie proroctwa, właśnie w ustach odczuwa własną grzeszność.
Podobnie jest w naszym życiu. Możemy odczuwać duchowy bój związany z rzeczami, które Pan pragnie użyć dla Jego chwały. Zanim jednak przyjdzie Jego strumień życia, który pragnie przelać się przez nasze życie, poczujemy ciężar naszej grzeszności i potrzebę doświadczenia uwolnienia w mocy Bożej łaski.

3. Bóg odpowiada na ukorzenie się Izajasza w jego grzeszności i słabości

w.6 Wtedy przyleciał do mnie jeden z serafów, mając w ręku rozżarzony węgielek, który szczypcami wziął z ołtarza

W Przybytku Pana, dym wydobywający się z kadzidła zasłaniał wieko Skrzyni Przymierza, nad którym unosiła się Boża obecność, chroniąc w ten sposób wchodzącego do tego miejsca raz w roku arcykapłana przed śmiercią.
3 Moj. 16:12-13 Następnie weźmie pełną kadzielnicę rozżarzonych węgli z ołtarza, który jest przed Panem, i pełne garście miałkiego wonnego kadzidła i wniesie poza zasłonę,13. I nasypie kadzidła na ogień przed Panem, aby obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem, i aby nie zginąć.
Teraz seraf przynosi rozżarzony węgielek i dotyka się ust Izajasza. 7. I dotknął moich ust, i rzekł: Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony
Bóg w swej świętości dotyka się Izajasza. Dotknięcie to niesie z sobą wyzwolenie od grzechu i uwolnienie do służby.

Podobnie w życiu Jeremiasza, Pan dotkną się jego ust, przygotowując je do służby zwiastowania Bożego Słowa.

Jer. 1:9 Potem Pan wyciągnął rękę i dotknął moich ust. I rzekł do mnie Pan: Oto wkładam moje słowa w twoje usta.

Boże dotknięcie niesie oczyszczenie i wyzwolenie z tego co grzeszne i słabe. Na Górze Przemienienia, gdy uczniowie zobaczyli Bożą chwałę, napełnili się trwogą.
Wtedy jak czytamy: "...przystąpił Jezus, i dotknął się ich, i rzekł: Wstańcie i nie lękajcie się!" (Ew. Mat. 17:7)

Bóg pragnie wprowadzać każdego z nas w rzeczywistość Jego chwały i mocy. Czyniąc to Pan wie, że gdy pozwolimy Mu wprowadzić nas do miejsca Jego szczególnej obecności, Jego światłość rozjaśni to co grzeszne i ciemne w naszym życiu, czego owocem będzie pojawianie się najpierw ciężaru w naszych sercach.
Bóg pragnie wykonać pracę w naszych sercach i zdjąć ten ciężar. Ojciec posłał swojego Syna na krzyż, by każdy z nas mógł przyjąć pełne uwolnienie od wszelkiego ciężaru grzechu.
Pan uwalnia nas od brzemion, by w pragnieniu wypełnienia Jego powołania wobec naszego życia skierować do naszych serc pytanie: "Kogo poślę? I kto tam pójdzie?"
Czy odpowiemy: "Oto jestem, poślij mnie"?

Nasza modlitwa...
- Codzienne szukanie Bożego oblicza i poznawanie Boga w Jego świętości
- Pozwalanie Panu, by Jego światłość rozjaśniała naszą grzeszność
- Przyjmowanie Bożego uwolnienia od brzemion grzechu
- Codzienną odpowiedź naszych serc na pytanie Pana: "Kogo poślę? I kto tam pójdzie?"
- Oddanie w szukaniu uświecenia będącego odpowiedzią na Bożą świętość
1 Piotr. 1:16 Ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.

Oprac. Piotr Ożana